Ik word verteerd...
Het gemis knaagt aan mij.
Mijn geest.
Mijn voelen. Mijn zijn...
Met de dag
-ochtend, middag, avond, en vooral nacht-
slaat de onrust toe.
Je bent niet meer,
En ik kan niet meer bij je zijn...
Er is nog zoveel dat ik wil, met jou, mijn Moeske, mijn 'moeder'.
(Zelfs het woord verklaart de inhoud niet. Zoveel meer was jij...)
De dagen verlopen.
Ik vul ze.
Maar de leegte weegt. Telkens weer.
In moedeloosheid.
In mokerslagen.
Want je bent niet meer, en dat te moeten dragen, verlamt.
Kun je me zien?
Weet je hoe ik huil vanbinnen?
En ook echt...?
Zie je hoe ik bloemen zet bij de urne die je 'omarmt'?
Hoor je hoe ik jouw naam noem, met zoveel fierheid..., maar ook verdriet?
En luister je naar de verhalen die jouw ziel dragen, van herinnering tot levensecht..?
De tijd zou moeten helen.
Zegt men.
Die tijd drijft ons uiteen.
Zeg ik...
Ik hoor nog wel jouw stem.
Zou jouw geur herkennen. Nog steeds...
Maar mijn verstand weet dat herinneringen 'vluchtig' zijn - of wat je er van maakt - en dat niets dan nog is wat het is geweest...
Dus je zult gaan.
Echt gaan.
Tot een beeld dat niet jouw gelijke is.
Of toch niet helemaal...
Maar mooier, omdat je al zo mooi was.
En de pijn zal duren,
omdat je altijd al onmisbaar was en altijd zult zijn...
tot mijn 'eeuwigheid'
en verder
tot over alle tijd...
