maandag 19 maart 2018

Over herinneringen aan tv's en zo...

Op verzameldagen van gedachten knoop ik Arial aan mijn vingers en sla ik woorden uit blokjes op een scherm.
Mijn vader moest het zien...
Fel geïnteresseerd in vooruitganghield hij van gadgets en nieuwe techniek.
Hij zou nu weten hoe de plek heet waar ik die woorden opsla. Ik niet.
Hoogstens open ik een map, geef ik mijn schrijfsels een naam (dus ja, ik vind ze heus wel terug), en duw ik op een toets die ze opslaat, maar vraag mij niet hoe die 'archiefdoos' heet.
Ik heb eigenlijk ook geen zin in chips en ander jargon dat met computers te maken heeft.
Als mijn gedachten maar veilig zitten.
Voor de rest denk ik: 'Het zal me worst wezen, hoe die dingen heten!'.
Maar mijn vader, die sprak toen al in pixels, wist alles over het nieuwste Canon fototoestel, en verfoeide onze zwart-wit tv die hopeloos ouderwets was geworden, en dat in slechts enkele maanden tijd.
Jawel. Want -plots- kon je, ook in de huiskamer, kijken in kleur!
Hij leefde met, in zijn hoofd, de droom een (toen hele dure) kleurentelevisie bijeen te sparen om ons samen aan te vergapen op lege zondagmiddagen.
'Maar Lou, we zijn nooit thuis op zondag!', opperde ons ma nog, en ze loog niet...
Op zondag gingen we op bezoek of kwam er bezoek. Of we trokken het bos in of naar zee.
Het vooruitzicht van de nieuwe tv maakte voor mijn zus en mij de beleving van toekomstige zondagen draaglijker.
We puberden en haatten de strakke zondagse kleren die bij de voormiddagse kerkdienst hoorden en pas 's avonds, na de plichtplegingen thuis of elders, konden uitgegooid.
Namiddagen voor de tv konden wellicht in jeans en t-shirt. Zo dachten we.
Helaas.
In de hete zomer van 1976 sloten de meest open ogen op de wereld die ik kende.
Ze waren helderblauw, als van de hemel waarin ik hem wenste.
Het duurde nog ettelijke jaren vooraleer we weer zin hadden in tv-vertier...

Op dagen waarop ik me verlies in verzen en mezelf poëtisch waan, vertalen mijn vingers gezwind bedenkingen naar zinnen.
Ik ben er niet altijd happy mee.
Tussennoot: Het is trendy om af en toe een Engels woord te gebruiken, beweert men tegenwoordig. Het maakt, unfortunately, het boenwaslaagje op het (fineer geworden)hout overbodig...
Vroeger bekladde ik heelder cursusblokken met bic-balpennen of met korte Zweedse potloden, 'geërfd' uit bezoeken aan de IKEA waar fineer zowaar het zaakje domineert.
Ik schreef 'des nachts', zonder licht, om hubby niet te storen in zijn snurk-aria of REM-slaap.
Ik krabbelde een eind weg, op ingebeeld gelijnd papier, dat écht in mijn handen lag, en 's morgens was het benieuwd ontcijferen wat de slaapdronken geest had uitgekotst.
Niet zeldzaam primeerde de verwondering.
Alsof een nachtelijk automatisch schrijfinstrument dichterlijke Vlaamse, soms ook Franse zinnen citeerde, als: 'Et je l'ai baisé, comme si c'était la dernière fois'.
OMG! Had ik dit bedacht en geschreven..?
Ik herkende evenwel mijn schrift niet.
Balpennen hebben de neiging dienst te weigeren wanneer je ze -punt omhoog- hanteert.
Daar zijn ze ook niet voor gemaakt, om in ligtoestand, en in het zwart, denkbeeldige lijnen te beschrijven.
Zo zag ik inktloze woorden gedrukt in papier.
Groefjes. Meer niet. Maar wel leesbaar.
(Ook hier kon het Zweedse potlood af en toe soelaas brengen. Zachtjes de groeven grijzen, maakte de letters meer leesbaar.)
Uiteindelijk koos ik voor het altijd presterende potlood om blind te schrijven.
Punt omhoog, punt omlaag... Het ding doet wat het moet.
Nog steeds ligt de Sint-Laurens cursusblok, die ik destijds veel te duur betaalde om mijn kinderen te laten deelnemen aan het katholieke schoolgebeuren, binnen handbereik op de plankenvloer in de slaapkamer, maar nu met een fineliner die ook nooit dienst weigert en de woorden iet of wat duidelijker aflijnt.
Geen woord staat ooit op een lijn, maar dat heeft verder geen belang.
Al jaren wordt het Zweedse potloodje bij de IKEA-kassa netjes weer ingeleverd. Voor hergebruik. Ook dat is weer heel trendy. 
Men noemt het recycling. 

Je kunt zowat alles recycleren, tegenwoordig.
De kringloopwinkels staan er vol mee.
En zo zag ik onlangs, op de Retrodag, een oude tv staan.
Exact hetzelfde Philips zwart-wit exemplaar, met teakhouten paneel, dat zo hard in mijn herinnering is bewaard en waar we afscheid van namen, toen we moesten verhuizen nadat mijn vader stierf...
En ja. De beelden kwamen terug.
Met z'n vieren in de keuken van het oude huis.
Vader in de zetel. Ik op zijn schoot.
Zus, die ouder was, op een stoel naast de tafel.
En moeder, ons Moesje, ook op een stoel, en die een eindeloos buffet van fruit uit de tuin voor ons schilt, terwijl we ons vergapen aan 'La séquence du spectateur', de Franse actualité cinématographique op TF 1.

Nu zou men spreken over 'trailers'.
En we zouden potato chips eten.
Mijn vader ook. O ja. Met zout vermoed ik, alleen al omdat het hem destijds verboden was.
En we zouden kijken naar zwart-wit films, omdat de beelden vaak cinematografisch veel scherper en kunstiger waren, en zo nostalgisch...
En ik zou nog één keer op zijn schoot kruipen,
en kijken,
en ruiken,
en luisteren naar zijn warm kloppend hart.








dinsdag 13 februari 2018

'Valentijnen'


Mijn lief,

Deze dag houdt een werkwoord in.
We zouden moeten 'Valentijnen'
ofte: bewijzen met offers hoezeer de liefde nog brandt...
Maar laat ons afstand nemen van de obligate bos bloemen,
als zogezegde 'token of love',
of van de gedoodverfde zin: 'Ik zie je graag'.
Want het is zo,
ik kijk graag naar je,
(En meer. Veel meer...)
maar moet dat vandaag dan gezegd...?

Laat ons gewoon 'zijn', zoals altijd,
zoals elke morgen, middag en avond weer,
(én nachten)
met onze dagelijkse knuffelingen en strubbelingen,
maar met, 
telkens weer,
die aanbiddende kijk en glimlach erbovenop.

Het is goed zo.
Ons samen-leven heeft geen nood aan commercie,
aan rode harten in goedkope pluche, of dure lingerie...
(Hooguit is er nood aan een nieuwe kleuren tv, want die is oud.)

Zit nu maar naast me,
aan jouw kant van de zetel,
en dit keer mag je smakken
of slurpen 
als goedkoop cadeautje voor deze 'dag der verliefden'.
(Je mag zelfs je keel weer honderd keer schrapen als je wil, en ik doe dan alsof het me niet irriteert.)

Laat ons maar toegeven,
wat wij hebben is onbetaalbaar...

Dat kan niet gezegd in één dag.