Mijn lief,
Deze dag houdt een werkwoord in.
We zouden moeten 'Valentijnen'
ofte: bewijzen met offers hoezeer de
liefde nog brandt...
Maar laat ons afstand nemen van de
obligate bos bloemen,
als zogezegde 'token of love',
of van de gedoodverfde zin: 'Ik zie je
graag'.
Want het is zo,
ik kijk graag naar je,
(En meer. Veel meer...)
maar moet dat vandaag dan gezegd...?
Laat ons gewoon 'zijn', zoals altijd,
zoals elke morgen, middag en avond
weer,
(én nachten)
met onze dagelijkse knuffelingen en
strubbelingen,
maar met,
telkens weer,
die aanbiddende kijk en glimlach
erbovenop.
Het is goed zo.
Ons samen-leven heeft geen nood aan
commercie,
aan rode harten in goedkope pluche, of dure lingerie...
(Hooguit is er nood aan een nieuwe kleuren tv, want die is oud.)
Zit nu maar naast me,
aan jouw kant van de zetel,
en dit keer mag je smakken
of slurpen
als goedkoop cadeautje voor deze 'dag der verliefden'.
(Je mag zelfs je keel weer honderd keer schrapen als je wil, en ik doe dan alsof het me niet irriteert.)
Laat ons maar toegeven,
wat wij hebben is onbetaalbaar...
Dat kan niet gezegd in één dag.
