Bescheidenheid...

De wereld is weer hard geworden.

Een tijd lang leefde ik in de waan van een milder geworden volk.

Alsof de mensheid, na een nacht sneeuw, gereset was en met een maagdelijke, en meer vriendelijke geest de nieuwe dag instapte.

Mensen liepen ineengedoken, maar met een glimlach, op het witte pad en je kon hun voetsporen tellen… Je kon zien hoeveel er vóór jou dezelfde kant waren uitgegaan.

Vóór mij, zag ik iemand stappen in de voetafdrukken van anderen. 

Het leek op een spel, maar daar was hij te oud voor. 

Wellicht was hij op zoek naar zekerheid. 

Lopen, precies daar waar anderen je voorgingen, geeft een gerust gevoel. 

Het gevaar ligt in het onbetredene…

Sommige mensen spraken me aan. 

Zomaar. 

Alsof de gladheid van de weg ook hun tong gladder had gemaakt. 

Buren die ik de stempel 'doof' had gegeven, gezien de vele mislukte pogingen van mijn kant om hen te dwingen tot een ‘Goeiedag!’, begonnen spontaan het weerbericht uiteen te zetten want ja, de sneeuw zou blijven liggen, en het zou ook nog vriezen, en minstens een week zouden we glibberend de straat uit moeten, en ziet eens hoe de weg erbij ligt…

Samen met het zoeken naar hun evenwicht, leken zij die ik kruiste en waarvan ik nooit eerder een vriendelijke blik kreeg, hun arrogantie te verliezen.

Iedereen moest het hoofd buigen om heelhuids de dag door te komen…

Een houding die hen niet ligt, en ze leken zich te verontschuldigen voor hun waggelende en aarzelende gang.

Minder stoer. Minder nors. Bijna kinderlijk en vrolijk, maar vooral gegeneerd… Alsof ik hen betrapte op een beschamende daad…

Met het slenken van de sneeuw, werden de passen weer kordater.

Geen geaarzel om naar de auto toe te stappen. 

De neus in de wind. 

Portier open. 

Portier dicht. 

Geen tijd voor een blik, of een ‘goedemiddag’.

Met het verdwijnen van het wit, heb ik geen idee meer hoeveel mensen vóór mij dezelfde kant uitliepen.

De weg heeft weer zijn eigen grijze, levenloze kleur.

Maar in de graskant zag ik de witte hoofdjes van frêle madeliefjes.

Ze hebben de koude overleefd.

Straks worden ze weer platgelopen door zij die niet willen gaan waar anderen hen voorgingen…

Of hoe bescheidenheid kan smelten, als sneeuw voor de zon…