Mocht iemand mij vragen waar ik het meeste een hekel aan heb dan zou ik
geen moment twijfelen en ‘poetsen’ zeggen.
Ik stel het dan ook zo lang mogelijk uit.
Niet dat er hier Vijf-tv toestanden zijn, zoals in hun befaamde
programma’s over mensen die leven tussen bergen afval en vuil. Er wordt wel
degelijk gekuist.
Maar om nu te zeggen dat het hier ‘Spic & Span’ ligt… Verre van.
Gisteren zaten we te niksen in de eerste junizon, toen me plots het
gevoel bekroop dat dit geen goede, noch vruchtbare, zaak was.
Ik kon mijn tijd misschien nuttiger besteden.
Er was de badkamer. En die lag niet al te proper. En dat knaagde.
Er was al eens met een stofzuiger doorheen gegaan, maar niet overal…
De slaapkamers van de kinderen heb ik al opgegeven. Al jaren weiger ik
die te poetsen en het is eraan te zien.
Nooit gedacht dat een stapel zo hoog kon worden…
Qua kleren valt het goed mee. Daar dient een kast voor en daar wordt ze
ook voor gebruikt.
De rest van de kasten en rekken puilen uit van de mappen, boeken en ander
materiaal, dus wordt er duchtig gestapeld.
Op de kasten, onder de kasten, onder
het bed, op de vensterbank, de vloer...
Ik kan het niet meer aanzien en trek telkens de deuren dicht als ik weer
eens op dat ‘schoon verdiep’ kom.
Zelfs de ouderlijke slaapkamer kreunt onder de spullen van, vooral, dochterlief.
Mijn man en ik beleven ‘de romantiek’ tussen plastieken zakken met
pluchen beesten, prinsessenpakjes, maskers, paaseieren en een verdwaalde
kerstbal die nog zijn plek moet terugvinden.
Mocht u het zich afvragen: de dochter staat in het kleuteronderwijs,
zonder eigen klas, en met een dramatisch kleine slaapkamer.
Vandaar de overlast
van thematisch materiaal.
De badkamer blijft –gelukkig- kleutermateriaalvrij.
Hooguit vind ik er, in tijden van carnaval, wat confettibolletjes, maar
meer echt niet.
De badkamer is badkamer gebleven en voelt zowaar ‘leeg’.
Zo leeg zelfs dat de gedachte mij gisteren overviel (toen ik eindelijk
toegaf aan mijn schuldgevoel en aan de schoonmaak begon) dat het eigenlijk wel
verwonderlijk was dat ons huis nog niet omgekiept was richting buren van nummer
21, ofte, de kant waar de overvolle kamer van de dochter kreunt onder het
gewicht van drie jaren opleiding kleuteronderwijs- en drie jaren effectief
kleuteronderwijs-met-wekelijks-wisselende-thema’s-met-bijbehorende-attributen.
Hoe houdt zo’n verdiep met plankenvloer het vol…?!
Mocht de aarde hier ooit beven dan wordt dit voor ons een regelrechte
ramp.
Begin maar eens alle doormekaargeschudde thema’s weer te sorteren…
Stel je voor dat al die stapels omkiepen en de houten parels en
strijkkralen je tegemoetkomen op de gang en de trap...
Ik zei het gisteren nog, toen de badkamer alweer lag te blinken dankzij
een Propere Heer en wat anti-kalkspray: ‘Misschien moet je overwegen om ergens
een droge garagebox te huren…?’ Zo bracht ik het zachtjes aan bij mijn
enthousiaste kleuterjuf.
Het zou wel fijn zijn om nog eens de muren van mijn huis terug te zien.
Voorlopig heeft ze nog geen zicht op een vaste plek in één of andere
school, dus het wordt nog minstens een jaar stouwen…
Maar té is té.
Nog goed dat hier niemand de voordeur gebruikt want ook in de hal is het
vaak klimmen over manden vol muziekinstrumenten, al dan niet zelfgemaakt, en
zakken met nog te sorteren spullen.
Ik weet van meer dan één juf die een extra garagebox huurt om alle materiaal
te stallen.
Er kwam echter geen reactie op mijn voorstel.
Ik weet dat er uitgekeken wordt naar de verhuis van de zoon. Ooit zal
zijn huis afgewerkt zijn en dan komt zijn (grote) kamer vrij.
Maar of dat iets zal veranderen aan mijn barstend huis…
Er komt elke week een nieuw thema bij… en een vierkante meter blijft een
vierkante meter…
En de dramatisch kleine kamer (van de dochter) die dan vrijkomt, wacht
op een invasie van een Playstation 3-fan onder de gedaante van het hoofd van
dit gezin…
Dus daar zit ook al geen optie tot extra opslagruimte in…
Ik weet het niet meer.
Ik weet alleen dat mijn badkamer blinkt en dat daar een zee van ruimte
is.
De badkamer is nochtans de tweede kleinste kamer van dit huis.
De kleinste is, inderdaad, ‘de vrolijke vierkante meter’, met name ‘de
wc’.
Wat me deed bedenken, in mijn vlaag van kuiswoede, dat het hier wel erg
gesteld is…
Dat ze zich bij het Ministerie van Onderwijs daar niet bewust van zijn,
en dan maar wat vergaderen over de hervorming van het Secundair, stelt me
teleur.
Ze moesten maar eens komen kijken hoe een beginnende leerkracht, én de medebewoners
van datzelfde huis, worstelen met de stapels educatief materiaal…
Dat verdient minstens een premie, én misschien een maandelijkse
poetshulp…?
Dat lijkt me niet teveel gevraagd. Of is de Propere Heer me naar het hoofd gestegen...?
Ps. Ook de zoon staat in het onderwijs. Basisonderwijs. Met, gelukkig,
minder knutselspullen, maar toch nog een kamer vol mappen en documentatie.
Help!!!
Ik ben een moeder en ik lijd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten