donderdag 15 maart 2012

Geen troost...


Ik ben een moeder.
Ik kan niet anders dan huilen om wat gebeurde.

Mijn hart weegt zwaar nu.
Mijn geest sputtert want hij kan hun pijn niet verlichten, hun gemis niet invullen.
Er is geen troost voor zij die verder moeten.

Armloos.
En woordenloos.


Zij. 
En ook ik.

Ik zwijg, en leef in stilte mee.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten