Leef-tijd...

Soms schrik ik van mezelf als ik in de spiegel kijk.

Stilaan zie ik de sporen van bijna een halve eeuw, terwijl ik in mijn hoofd nog maar ‘pas’ de man van mijn leven ontmoette en samen met hem de clichématige stappen ondernam van te trouwen, huisje te bouwen en gezinnetje te beginnen.

Onze eerste blikken wisselden we nu al eenendertig jaar geleden…

Heel af en toe ervaar ik een kleine vlaag van paniek als ik bedenk dat er nu al meer tijd achter mij ligt dan voor mij. En er is nog zoveel dat ik wil doen.

De jaren vliegen voorbij. Dag na dag, uur na uur, minuten en seconden na mekaar, en er staat geen rem op. Je kunt niet zeggen: en nu ‘stop!’ om eventjes tijdloos de tijd te nemen zonder dat schuldgevoel van weer een stukje leven te hebben verkwist door niets te doen.

Het overkomt mij dat ik tijd een indeling geef die tegelijkertijd boeiend, maar ook relativerend is.

Ik schets een idee:

Mijn grootvader zaliger werd honderd jaar oud.

Zijn leven begon in 1891, en als ik erover nadenk hoe die man zijn wereld heeft zien veranderen, na twee wereldoorlogen, in één mensenleven… Ongelofelijk!

Zijn leeftijd bracht mij bij de volgende bedenking:

Onze tijdrekening start bij het jaar nul.

Zet twintig eeuwlingen zoals mijn grootvader na elkaar ; twintig mensen die elk om beurt honderd jaar worden en je zit aan het jaar 2000.

Doorheen die levens van die twintig eeuwlingen loopt een hele geschiedenis…

Zo’n gedachte vind ik intrigerend.

Tweeduizend jaar herleiden tot een rekensom van 20 keer 100 jaar en tijd lijkt opeens korter te worden…

Het gebeurt dat mijn geest puberale opstoten krijgt, maar dat mijn lijf niet mee wil.

Zo moet het voor ons ma zijn, met haar bijna 88 jaar.

In één jaar tijd: fiets weggegeven, auto weggedaan, looprekje gekregen… Haar wereld beperkt tot haar appartementje en een sporadische uitstap met de auto naar één of andere dokter.

En haar geest hinkt haar lijf, gedwongen, achterna.

Terwijl er nog zoveel dromen in haar ogen liggen, die ze soms uitspreekt.

‘Niets is erger dan gevangen te zitten in je eigen lichaam…’, was wat ze zei.

Daarmee zegt ze alles.

Daarmee weet ik wat mijn, en ieders, dramatische toekomst is.

Tenzij je eerder gaat…