Dat we het overleefd hebben, het doemjaar 2012…!
Gedoemd om te vergaan, waren we, zo net voor de Kerst. En soms werd het
met zoveel overtuiging verkondigd, dat ik, met mijn nochtans oerdegelijk en
nuchter verstand, mezelf een nanoseconde betrapte op twijfel de dag dat ik aan
de keukentafel ging zitten met mijn kookboeken op een toren naast mij om het
menu voor oudejaar op te stellen.
Zou ik die moeite nog wel doen? Misschien hoeft het niet meer als we
toch van deze aardkluit verdwijnen…?
Eén belachelijk kleine seconde kwam die gedachte mij goed uit zonder er
echt in te geloven.
Niet meer dan gemakzucht was het, want ik kon wel interessantere dingen
bedenken om te doen op dat moment dan me de vraag te stellen: wordt het
hertengoulash of toch maar hertengebraad..? Er zou trouwens geen hert meer te
bespeuren zijn op de dag des oordeels. Geen kip zou het overleven, en
waarschijnlijk ook geen enkel ei.
Als de wereld vergaat, dan vergaat die goed en helemaal. Zoveel is
zeker.
Dat iemand het in zijn hoofd haalt daar een precieze datum op te
plakken, lijkt me meer dan absurd. De meest gerenommeerde weerman slaagt er nog
niet eens in om voor een week het weer te voorspellen, maar het einde van de
wereld dat is voor 21 december. De machtige mystieke Maya’s zijn slimmer dan
onze weerman!
Heel die hysterie omdat een volk geen zin meer had om de kalender bij te
houden…
Zij stoppen met tellen, en dan zou de wereld stoppen met draaien…?
Amahoela, zouden onze buren, de Nederlanders zeggen, en nog wat
oliebollen bakken op oudejaar en een vuurpijl de ruimte inschieten met een
post-it erop: ‘Eat your heart out, Maya people, we keep on turning and living!’.
Een Nederlander houdt van een woordje Engels…
Hm, oliebollen… Misschien een ideetje voor het grand dessert…?
Die dag, aan de keukentafel, tartte ik het noodlot en stortte mij, tegen
alle waarschuwingen in, op de berg boeken. Bergen bieden redding…, zo schijnt
het.
Een hele schepping beesten en planten én organismen zouden mijn menu
bevolken. Oesters, fazanten, kastanjes, herten, zwammen, kwartel-en
kippeneitjes, zeewier als nepkaviaar, gist, een waaier aan groenten en fruit. Een
viering van het leven zelf, maar dood gebracht op het bord…
En dat ik me daar net slecht over voelde.
Niet de hele wereld zou vergaan, maar een deeltje ervan zou wel dood
belanden op ons bord…
De mens duidt een datum aan op een kalender en viert feest ten koste van een ander leven dat eindigt waar
de vraag begint: hertengebraad of hertengoulash..? En fazant in het
voorgerecht..? Of kikkerbilletjes met look..?
De feestdis ligt nog steeds op mijn maag, maar de wereld draait door.
Gelukkig.
De haan kraait de morgen bijeen.
Een nieuwe dag. Een nieuw jaar.
2013 en we gaan door, tot het eind!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten