zaterdag 7 oktober 2017

Voor haar



En nu schreeuwt mijn huid om haar hand,
wil ik haar adem happen,
en snappen hoe haar glimlach troost,
in ogen
en mond
in eeuwigdurend houden,
in houden van haar
zij die in alles liefde stak.

En dan braakt de morgen licht
opnieuw
en smeekt het hoofd om schaduw,
met wassende regen
en wind
in stormige gedachten
maar ook in odes aan haar,
vol bloemen,
zij die dwingt om door te gaan
omdat zij -gewoonweg- liefde was.

En toen die kloppende leegte vol heimwee...

Nog steeds wil ik kind zijn
en slapen in de armen van mijn moeder.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten