Leven...

Ik hoor violen op de achtergrond (ja, werkelijk!) en de nostalgie kruipt tot in het merg van mijn botten.

Ik zie beelden in een treinvaart door mijn hoofd zoeven.

De snelheid is te snel.

Ik wil meer zien, maar daar heeft mijn geest geen boodschap aan.

Het verleden in mij groeit met iedere dag die voorbijgaat, en tegelijkertijd zie ik mijn toekomst krimpen.

Meedogenloos.

Zo hard kan leven zijn. (En leven is sterven…)

Mijn ogen registreren elk detail van wat verrukking oproept.

Opslaan. Om nooit te vergeten.

Maar ondertussen weet ik dat niets zo feilbaar is als het geheugen van een mens.

Doorheen de tijd speelt de herinnering een spel.

Beelden worden wazig. Of net, onecht levendig …

Geuren worden minder sterk, en gevoel wordt vooral ‘heimwee’…

Met elke ademtocht komt het einde dichterbij en soms, heel soms, haalt de onrust het van de rust want die dag komt, waarop je de ogen sluit om nooit meer te zien…

Daarom blijf ik, ongezond lang, wakker.

En als ik slaap, wil ik dromen om het leven in gang te houden.

Op dat vlak, heb ik een gewillige geest.

Of mijn bewuste daar iets mee te maken heeft, weet ik niet, maar ik ken mensen met namen in mijn dromen die ik in dit leven nog niet heb ontmoet.

Ik bezoek er landen met vreemde huizen en nog vreemdere, maar interessante, bewoners.

En soms verdrink ik en beland ik rechtop in mijn bed, happend naar lucht, alsof mijn droom mij wil zeggen dat ik vooral wakker moet blijven en moet blijven ademen, en kijken, en leven…!

Die dromen roepen vragen op.

Die dromen tonen een andere universum waar mijn onderbewuste woont dat eigenlijk mijn werelds leven sterk bepaalt.

Vooral de vergankelijkheid ervan wordt telkens duidelijker.

Maar ook de oneindigheid - zo lijkt het- want regelmatig ontmoet ik er zij die niet meer zijn…

En zij zijn herkenbaar in hun gedaante, hun doen, hun kleine details, zoals ik die ooit opsloeg in mijn geheugen.

Soms uitvergroot, maar des te treffend en dus zo ontroerend echt dat bij het ontwaken de heimwee heel hard knaagt…

Maar het leven gaat door…

Nu. 
En nu. 
En nu…

Iedere seconde leeft.

Eigenlijk zijn we allemaal één ogenblik.

Één ogenblik, vóór we de ogen sluiten…