Vandaag wordt
het een luie zondag.
Leven op
het tempo van de hond. Rekken, strekken, een beetje geeuwen, eten, rusten, af
en toe tv kijken…
Misschien ook
een keer naar buiten toe om te wandelen in de krakende sneeuw…
Ik had er
lang naar uitgekeken naar die eerste sneeuw.
Valt dat
even tegen!
Ok, de
straten en huizen zien er minder grijs uit, maar qua kwaliteit laat deze lading
te wensen over.
Geen
nostalgische sneeuwmannen in de buurt die je gaandeweg in mekaar ziet zakken,
met scheve wortelneuzen, verzakte buiken en kromme knopenrijen, want het witte
spul wil niet kleven!
Met zo’n
sneeuw is ook geen degelijk sneeuwballengevecht mogelijk. Je kan er hooguit een
poot van pakken en die mikken naar de tegenstander, maar er zit geen snelheid
achter. Die flutsneeuw valt, nog vóór ze aankomt, in een wolkje uiteen.
Zo’n
sneeuwbal kan nochtans een stevig projectiel zijn…
Ik herinner
mij een zalig weekend in Disneyland Parijs.
De kinderen
waren nog klein en we hadden gespaard om hun droom waar te maken.
De
kerstperiode leek ons het mooiste om mee te maken. En dat was ook zo.
Dat het
gesneeuwd had, was een surplus, want het maakte het sprookje nog intenser.
Heel dat
land was feeëriek versierd met onnoemelijk veel lichtjes en guirlandes en een,
nooit eerder geziene, reusachtige kerstboom die elke avond ceremonieel werd
aangestoken.
In de
straten kleine groepjes zangers in Victoriaanse kledij die Chrismascarols
zongen en dan de apotheose… de kerststoet mét Kerstman!
Een
metershoge arrenslee met de brave man daar bovenop.
Daar kwam
volk naar kijken! Hele dikke rijen mensen zoomden het parcours af en overal raapten flauwe plezanten wat sneeuw bij mekaar en mikten die richting
Kerstman, maar die zat zodanig hoog dat geen enkele bal aankwam. Hooguit bleef
er een halve bal aan de zijkant van de slee plakken en zo zag die er meer en
meer uit als die rode paddenstoel, met witte stippen, ja…
De slee
naderde de plek waar wij stonden in een regen van sneeuwballen. De kinderen
keken niet meer om naar de sneeuw maar plooiden hun hoofdjes achterover om de
Kerstman te zien. Dat moest wel de enige echte zijn… Zo imposant zag die man
eruit. Ik ging ook helemaal op in het tafereel en nam het heel goed in mij op…
Tot ik zag
hoe mijn man zich bukte, in een ijltempo een grote sneeuwbal vormde met zijn
twee handen, en die, nog vóór ik kon reageren, naar de Kerstman keilde… pal op
zijn hoofd!!!
Die man
keek wat beduusd rond, en ik, ik zonk bijna door de sprookjesgrond van
schaamte!
De enige
bal die aankwam, was die van mijn eigenste man… en ik had het gevoel dat
iedereen naar ons keek.
In mijn
herinnering draaien al die rijen mensen zich in onze richting en bekijken ons
met de meest giftige blik die een mens kan produceren…
Dat was
niet zo, maar zo staat de optocht van de Kerstman nu voor eeuwig en altijd in
mijn geheugen gegrift… als één van de meest schandelijke momenten uit mijn
leven.
Weg magie,
weg nostalgie, hallo schaamte!
En mijn man…?
Die vond
het prachtig! En ik zag hoe hij tien centimeter groeide van trots!
En dan die
zelfvoldane glimlach…
Tot op de
dag van vandaag kan hij die weer om zijn mond toveren als hij aan dat tafereel
herinnerd wordt. Blijkbaar was dat een groots moment voor hem…
Eerlijk
gezegd, nu zo’n twintig jaar later, en van op een afstand bekeken, was het
inderdaad misschien wel grappig, én een prestatie!
Want als er
al geen honderd sneeuwballen gegooid waren, waarvan er geen enkele aankwam waar
hij voor bedoeld was…
En dan
staat daar zo’n man van niet groter dan één meter zeventig, met kleine handen,
zich al stilletjes op voorhand te verkneukelen en doet wat honderden vóór hem
niet lukte…
Hm… Zou het
kunnen dat…?
Wel ja,
verdorie, ik geef het toe…Mijn man is een kanjer !
En zo’n
zalige kleine jongen…
Alleen met
hem kan je zo’n dingen meemaken.
Of die
altijd ‘stichtend’ zijn, is een andere zaak, maar feit is dat je je met hem
niet verveelt!
Jammer dus,
dat de sneeuw dit keer niet kleeft, want god weet welke ideeën hem dat zou
geven…
Maar er
komt vast wel een alternatief, op deze luie zondag.
Of ook
niet.
We laten de
dag zijn gang gaan en lopen erdoor… liefst met warme voeten.
De warme
harten zijn er al. Daar heeft die -9 van buiten geen vat op.
Daar heeft
niets of niemand vat op.
Zelfs niet
de herinnering aan een verfrommelde Kerstman…
Hoe erg ik
dat toen ook mocht vinden, vandaag zal ik me nestelen naast mijn held.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten