Mysteries...

Ergens moet er een gat zijn…

Of het een zwart is, laat ik in het midden, maar ergens moet er een doorgang zijn naar één of ander universum waar al de spullen die ik nu ondertussen hopeloos kwijtraakte vrolijk rondzweven ofwel gestapeld liggen te wachten tot ik dit mysterie heb opgelost.

Dat van de sokken is bekend.

Ik weet dat ik niet de enige ben die een lade vol weessokjes heeft. En ik weiger om ze weg te gooien want ik geloof nog altijd dat ik het tweede exemplaar ooit wel eens terugvind. Dat kan gewoon niet anders!

Vroeger verdacht ik mijn oude wasmachine ervan dat ze die sokken opslokte, maar het ding ging zo’n vijfentwintig jaar mee… Dan zou ze toch wel een keer last gekregen hebben van een flinke indigestie, toch?

Maar neen. Ze is gestorven aan een lekkage, en geen sokken te zien in haar buik.

De droogkast bleek ook onschuldig.

Één keer kon ik mezelf overtuigen om toch maar eens in de tuin te gaan kijken, waar de uitlaat op uitkwam, om te checken of die sokken toevallig niet naar buiten waren gewaaid via die afvoer. Tuurlijk niet, stom mens, maar op de duur gaat zoiets tot een lichte vorm van waanzin leiden. Gek word ik ervan.

En het zijn niet alleen de sokken die spoorloos verdwijnen…

Ooit was ik de trotse eigenares van een hele mooie messenset zoals elke professionele chef in zijn keuken heeft.

Er zat ook een handig hakmes bij, type ‘bijltje’, om kruiden te hakken en zo.

Ik heb het ding één keer mogen bewonderen. Nog vóór ik het kon gebruiken, was het verdwenen!

Ik begon zelfs aan mezelf te twijfelen. Zat er wel zo’n hakbijltje bij…? Ja dus, want mijn man had het ook nog gezien…

Ik denk dat we er samen zo’n vier uur naar gezocht hebben, op de meest onmogelijke plekken, tot zelfs op het toilet toe, maar we hebben het nooit teruggevonden.

Hetzelfde met de autosleutels van mijn man.

Manlief komt thuis, gaat in de zetel zitten, wil na een uur of twee vertrekken met de auto en… weg autosleutels!

Ook weer uren gezocht, zetels geïnspecteerd, zakken van de jas, voering van de jas, enzovoort… 

Nooit hebben we die sleutels nog teruggevonden.

En nu is er de afsluitdop van de gootsteen.

Sedert vorige week is die vermist.

Een grote roestvrijstalen dop, met zo’n zes centimeter diameter –moeilijk om er naast te kijken dus… - die ik nog met een extra sopje onder handen had genomen om hem vetvrij te maken zodat hij goed zou afsluiten, maar tevergeefs… Hij zal nooit nog iets afsluiten…

Ik zoek er zelfs niet meer naar omdat dat, hier in dit huis, hopeloos is.

Wat weg is, is weg, en komt nooit meer terug.

Een magnetisch veld zou ook nog kunnen...

Of een geheime bewoner die zich hier al die jaren al schuilhoudt!

Hoewel…, wat moet die met weessokjes, een hakbijltje, een autosleutel en een afvoerdop?

Ik zou er wel iets kunnen bij verzinnen. Dat heb ik trouwens al gedaan, maar tezelfdertijd heb ik mezelf tot de –mentale- orde geroepen.

Want als je er blijft over nadenken, word je gek. Knettergek!

Té veel huiselijke mysteries kunnen schade toebrengen aan de gezondheid.

Zoveel is zeker. Want iedere keer als ik hier iets niet onmiddellijk terugvind, beginnen de zenuwen al in mijn lijf te gieren en begin ik rond te lopen als een kip zonder kop, want: ‘het zal toch geen waar zijn zeker???!!!’.

Slecht voor de bloeddruk. Slecht voor mijn, nu al haperend, hart. En heel slecht voor de gezinsvrede want ik ben dan helemaal niet te genieten!

Gelukkig vind ik de meeste spullen terug, zelfs op zeer korte tijd, wat het raadsel nog groter maakt van waar die dingen dan zijn die ik niet terugvind…

Misschien zit er gewoon een zwart gat in mijn hoofd…?

Misschien laat dat gat mij onbewust dingen doen waar ik me later niets meer van herinner…?

Misschien ben ik zelf die geheime bewoner met enkele sokken, hakbijltje, sleutel en dop…?

Ben ik het mysterie…?!

Pure nonsens!, denk ik dan.

Of toch niet…?...