Foute bui...

Ik ben in zo’n foute bui.

Vanmorgen, na mijn obligate kop koffie mét sigaret (Neen, geen speech nodig. Ik weet het… héél fout! En foei! En ook nog een tik op de billen!), mijn oude cd’tje vol zalige ouderwetse crooners gezocht en op volle kracht door de living laten galmen.

What a way to begin the day…!

En passant probeerde ik mijn man tot dansen te dwingen, maar die was niet ‘in the mood’ wegens ‘te druk bezig’.

Dan maar een solootje met ingebeelde partner, midden op de keukenvloer, met één oog op de hoes met titels en het andere gewoon dicht.

Moeilijk, maar te doen, en qua sfeer dicht bij ‘the real thing’.

Er lijkt geen tijd meer te zijn voor romantiek.

Gisteren viel het me nog op, toen we, als schapen in een kudde mensen, werden meegevoerd, mijn man en ik, om de lichtjes in Gent te gaan bekijken. (Ja, ik heb de ‘koppige kop’ doen plooien…)

Straten vol mensen, lange rijen wachtenden voor één of ander spektakel binnenshuis, en dan zou je verwachten dat er hier en daar een innige omhelzing zou te bespeuren zijn, maar neen…

Zelfs het meest feeërieke licht bleek geen invloed te hebben op de romantische ziel waar de mens als enig levend wezen houder van is.

Elk koppel leek een fototoestel bij de hand te hebben. Af en toe hoorde je een: ‘Mooi!’ en dan, hop, het cameraatje in positie en klikken maar!, waarbij de partner, stijf van de kou, geduldig stond te bevriezen tot ook het beeld bevroren was op de geheugenkaart.

Klaar..? Op naar het volgende..!

Sommige mannen hadden een statief bij waar ze de handen vol aan hadden.

Ik beklaag de vrouwen van de mannen met statief.

Eer dat ding opgesteld staat… Eer manlief de juiste kadrering en de correcte sluitertijd heeft bepaald… Enkel oog voor het object en het objectief…Je zou voor minder scheiden, denk ik dan.

Geef me dan maar mijn man, die om de tien seconden zijn neus optrekt (letterlijk!), alle vijf minuten zijn keel –diep- schraapt, soms wat wind lost (u heeft dit niet gelezen!), maar toch mijn hand vasthield, het hele traject, zijn armen om mijn buik sloeg om samen naar omhoog te kijken, mij verwittigde voor putjes in het wegdek, me gedurig vroeg of ik geen kou had,… Die, ondanks zijn ijsvoeten, toch op een terras ging zitten omdat ik zonodig moest roken en dan maar een warme chocomelk dronk in plaats van een biertje.

Ik was er eerst blind voor, voor al die liefdevolle gebaren, en was al van plan om wat commentaar te spuien omdat het naar mijn zin niet romantisch genoeg was…

Tot ik rondkeek, vanop dat koude terras, en al die mensen zag lopen alsof ze koeltjes in een museum liepen, en dan zag hoe mijn man de kou zat te verbijten voor mij…

Als dat geen liefde is…

En plots zag ik er de romantiek van in en voelde ik mijn hart zwellen van trots.

Hij is van mij…

Deze morgen zat die zwelling er nog en vroeg om compleet foute zoetzwemerige muziek en dansen…

Maar te veel, is te veel.

Zeker op een maandagmorgen vol beslommeringen…

Hoewel…

Had de koffer van de auto niet open gestaan buiten op de parking, dan had hij gedanst. Samen met mij op het midden van de keukenvloer.

Dat heeft de verborgen glimlach om zijn mondhoeken verraden.

Ik ken elk trekje van hem.

Zodanig goed, dat zelfs mijn ingebeelde danspartner zijn neus optrok (letterlijk!) en zijn keel diep schraapte en ‘I’ve got you under my skin’  fluisterde in het oor aan de kant waar mijn oog dicht was.

Of was dat de titel van het volgende liedje…?

Soit.

Feit is dat ‘the real thing’ nog op het programma staat voor vandaag, als alle beslommeringen zijn weggewerkt, want ik ben in zo’n foute bui, en die vraagt om lichtjes en dansmuziek...

Straks hou ik dus mijn eigen lichtfestivalletje, mét gepaste croonermuziek.

En het zal er warm zijn en zooo romantisch. 

Zodanig warm, dat onze kinderen zullen zuchten, met een glimlach om hun mond.

Ik hoop dat zij later hun statief thuislaten...