De lucht die ik proef is vol van vergane winters.
Pomanders nagelen kruidig de weemoed in mijn geest.
Ik meng hun geur met die van smeulend hout
dat in oranje en rood de kamer doet ontgloeden.
Zo was ik kind...
Zo at ik appels, de knieën opgetrokken voor het vuur
terwijl mijn vader “Warum weinst du” zong...
Ik huil voor de tijd die nu tot mijmeren dwingt,
want geen appel smaakt nog hetzelfde
en de stem van mijn vader is al lang niet meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten