E 2012...

Het nieuwe jaar kon niet beter beginnen.

Vanmorgen hebben we ons ma bevrijd uit de geriatrie, uit de befaamde kamer 189.

Het deed een beetje pijn om haar kamergenotes achter te laten. De wanhoop stond in hun ogen te lezen, en er zaten een paar tranen voor. 

Ons ma was de 'gangmaker' van de kamer. Zij trokken zich aan haar op.

Ze zullen haar missen, zeiden ze, maar ze hielden zich sterk.

Nog een kus, een knuffel en uitgesproken gemeende wensen voor een snel herstel, en dan richting ‘deur met code’, de vrijheid tegemoet!

Elke dag las ik op die deur dat je moet oppassen dat er geen patiënten mee naar buiten ‘glippen’. Hoe je op een bepaalde leeftijd nog gezwind kan glippen, blijft voor mij een raadsel, maar goed.

Die waarschuwende mededeling wekte bij mij, vooral rond de feestdagen, de revolutionaire gedachte op om de deur wagenwijd open te laten staan, voor ons ma, en misschien nog een paar levenslustige ‘oudjes’ die niet thuishoren in dit ‘wachthuis' en die een feestmaal in familiekring verdienen...

Ik zou dan met de vluchtauto voorrijden en ons ma zou samen met ons aan tafel zitten. 

Ik zou haar na het feestmaal wel braafjes terugbrengen tot ze volledig hersteld zou zijn. Ik zou mijn verantwoordelijkheid echt wel nemen.

Mijn ontsnappingsstrategie zag nooit het daglicht…

Ik heb altijd geleerd de regels te respecteren.

Dat zat zo in mijn opvoedingspakket, samen met het gezegde ‘Geduld wordt beloond.’

En zo was het. De beloning kwam.

Ons ma mocht vanmorgen geoorloofd meeglippen door de deur, en dat gaf een immens gevoel van geluk. Alsof je een puppie hebt gered uit het dierenasiel en mee naar huis neemt…!

Een vreemde vergelijking, ik weet het, maar qua gevoel wel min of meer ‘to the point’, alleen nog véél sterker!

Ik kan me de tijd niet meer herinneren dat ik nog die fonkel in haar ogen zag.

Sinds gisteren, sinds de dag dat ze te horen kreeg dat ze vandaag naar huis mocht, werd ze plots tien jaar jonger!

Ik kan me nog herinneren hoe ze een tijd geleden fier rechtop haar zevenentachtig jaren droeg, maar gaandeweg zich van meubel tot meubel moest slepen om de kamer door te komen...

Vanmorgen liep ons ma rechtop.

Fier en rechtop.

En met een jeugdige glimlach liet ze de deur met code E 2012 zachtjes achter zich dichtglippen, het nieuwe jaar tegemoet…