Kermis in de hel!
De zon schijnt, maar tegelijkertijd loopt de regen in lange strepen op mijn pas-gelapte-ramen...
De duivel doet zijn werk.
Ik ben er zeker van dat hij mij in de gaten houdt en telkens als ik het waag om mijn ramen te poetsen, of de auto te wassen (eerder zeldzaam...), of als ik het idee heb van 'nu ga ik wat werken in de tuin', gooit hij zijn bluswater naar beneden... Het vagevuur mag blijven branden.
Mijn zicht op de tuin wordt nu verstoord.
Ik kan door de druppels de regen niet meer zien.
De lucht ziet er hemelsblauw uit, bizar genoeg. Je zou een grijze massa verwachten, maar neen.
Die moet dan, in theorie, vlak boven ons huis hangen... Goed gemikt daarboven!
Af en toe zie ik een vlucht vogels dat blauw doorkruisen. Vraag mij niet dewelke. Voor mij zijn het allemaal dezelfde.
Er is slechts één soort die ik herken, en dat zijn de witte meeuwen. Die worden hier verwend.
Ze doen zich tegoed aan wat komt bovendrijven wanneer een schip passeert, maar ook aan wat de buren op het braakliggend terrein achter het huis gooien. Voor de vogeltjes. Zeg maar 'vogels'. Die kleintjes krijgen gewoon geen kans met die uit de kluiten gewassen meeuwen die het luchtruim, en omstreken, domineren.
Jammer, denk ik dan, dat ze geen ijzer vreten... Er liggen genoeg lege blikjes tussen de struiken om een hele kolonie te voeden.
Soms liggen er, wraakroepende hoeveelheden, oud brood. Niet eens beschimmeld. Een beetje gekruld aan de hoekjes, droog, maar niet oneetbaar.
Hier in huis gaat geen snee verloren.
Het brood krijgt, ten eerste, geen kans om oud te worden met vier gezonde magen die wel een boterham lusten. En ten tweede, mocht er al een brood iets ouder worden, dan wordt dat keurig verwerkt via de toaster, de oven, of, zoals in vroegere tijden, in een broodpudding met een grote portie goudgele rozijnen.
Geen kruimel gaat verloren. Zo heeft ons ma het mij geleerd. Je verspilt geen eten.
Dat zij in oorlogstijden, samen met haar broers en zussen, de straat op moest om op zoek te gaan naar eten, heeft er alles mee te maken, denk ik. Ze waren soms overgelukkig om wat aardappelschillen te vinden. Daar hing nog een streepje aardappel aan!...
Dus uit respect voor haar, en haar verhaal, doen we hier ons best om zo weinig mogelijk weg te gooien.
Zo geef ik het ook door aan mijn kinderen. Ook zij zullen de hebberige kreten van de meeuwen negeren.
Het blijft voor mij een raadsel waarom de mens jaagt op ganzen, fazanten, patrijzen of zelfs een weerloze, pietluttige en magere kwartel, maar die vette meeuwen ongemoeid laat...
Misschien een tip voor de grote chefs in tijden van zware gastronomische concurrentie...?
Zet eens een meeuw op het menu! Met een vullinkje van gehakt gemengd met broodkruim, wat kruiden, een flinke klont boter en hup... de oven in!
Verspreid het recept via alle mogelijke mediakanalen over het Vlaamsche land en verlos ons zo van de meeuwen'vlaaien' en het oude brood in de straten.
Van een beest dat zo dicht bij de hemel zweeft, kan alleen een duivels goed gerechtje komen.
Het water loopt me nu al in de mond...
De ramen zijn ondertussen droog.
De lucht blauw, met lichtgrijze wolken met daartussen twee meeuwen...
Kermis in mijn hoofd nu..., en nog een praktische vraag...: Zou zo'n beest moeilijk te pluimen zijn...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten