Ik wil een
ouderwetse piek. Voor straks. Voor op mijn kerstboom.
Die hoort
erbij. Vind ik.
Die boom is
niet af zonder piek.
Er mogen
nog zoveel ballen, slingers en lichtjes in hangen, dan nog blijft hij er kaal
uitzien. Vind ik.
Een piek is
als… de kers op de taart, of, de slagroom! op de taart,..., de ballen in de soep !
Ik ben nu
al een paar weken op zoek naar een gelijkaardig exemplaar als dat, dat ik begin dit jaar zomaar uit mijn handen liet vallen.
Die ging al
jaren mee, dus het moest er een keer van komen…, maar ik kon mezelf wel slaan!
Hij was een
droom van een piek.
Hij glom in
zilver en rood, had een holte in zijn buik waarin met zorg, en met zilveren glitters,
en waarschijnlijk met immens veel engelengeduld, een ster was ingewerkt.
Ondanks
zijn oude leeftijd – ik schat dat hij zo’n veertig jaar oud was – pronkte hij
hoog in de top.
Toen hij,
die januaridag, zomaar uit mijn handen glipte, viel hij in duizenden schilfers
uiteen. Alleen zijn ‘hart’ met de zilveren ster bleef in één stuk.
Even
twijfelde ik, of ik het -mits een creatieve aanpassing- zou kunnen redden…
Mijn eigen
piek knutselen met brooddeeg en dan dat hart er mooi middenin planten, of met
zilverdraad een creatie maken waar het hart mooi losjes in zou hangen en veel
licht zou vangen…
Uiteindelijk
zou ik mijn boom geen eer aan doen, bedacht ik toen. En met mijn ogen dicht,
liet ik de ziel van mijn oude piek vallen tussen de lege confituurpotten en
koffiemelkflesjes die wachtten op transport naar de glasbak…
Mijn piek tot
afval gereduceerd… Ik was er het hart van in.
Er zijn nog
zilveren pieken, maar geen een zo mooi als hij.
Ik zag er
ondertussen al vier in vier verschillende magazijnen.
Ze glimmen
zoals het hoort. De één al meer dan de andere. Maar ze hebben geen ziel…!
Er zijn ook
hele schappen vol van. Allemaal dezelfde gladde modellen… Het doet me niks.
‘Kringlopen’
hielp ook al niet. Dit jaar geen pieken.
Alsof
iedereen, een dag in januari 2011, zijn piek vermoordde… of was het collectieve
zelfmoord?... want ik was zo goed als zeker dat ik de mijne goed vasthad en
toch…Het leek wel of hij uit mijn handen sprong, recht de dood in…!
(Zouden
alle oude pieken van de aardbol verdwenen zijn…?... Hun eigen universum
tegemoet…?!)
Dus neen, 'No icing on
the cake' dit jaar. Zo ziet het er naar uit.
Ik heb al een nepboom. Ook dat was inboeten, maar uit principe.
Ik merkte dat ik niet vrolijk werd van een twintig jaar oude
boom die stilletjes staat dood te bloeden in de hoek van de kamer om mij te behagen... En Kerst moet vrolijk zijn. Merry Christmas, toch?
Ik word ook niet vrolijk van een kale top in een nepboom. Hij
verdient beter.
Het beneemt me de goesting om het ding te assembleren. Hij
zal niet ‘af’ zijn.
Er zijn nog wel de ballen.
Ook niet zomaar ‘ballen’. Geen reeksjes van tien, maar stuk
voor stuk met zorg uitgekozen naar kleur, glans, ziel…
Mijn ballen hebben een lang verleden.
Ik vraag me af wie ze, doorheen de tijd, heeft bewonderd…En
waar is vandaag dat kind, die moeder, die oma of opa die ze, omzichtig aan de
takken van de kerstboom hing?
Zo’n verleden had ook mijn oude piek. (De glasbak hebbe zijn
ziel…)
Maar misschien moet ik mijn mening herzien...
Misschien moet ik toch zo'n glimmende ‘pasgeborene’ uit de rekken halen
en hem bewonderen, jaar na jaar…
Zijn verleden laten groeien in warmte en liefde en
vrolijkheid…
Hem bezielen…
Want zo ging het ook met mijn nepboom.
Die is al lang geen
nepboom meer.
Hij is mijn Kerstboom. Met een grote K.
Door hem vermoord ik geen bomen meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten