Oeps... ik blog...!

Ik weet niet of ik hier nu op de juiste plek zit, om een bericht te posten...
Op een zekere leeftijd verdwaal je in knoppen en lijkt het of alles een doolhof wordt.
Ik zoek mijn weg, maar de wereld is groot...hoewel ik die van mij vrijwillig beperk, met af en toe een uitspatting.
Het moet niet ingewikkeld voor mij.
Mijn hart slaat regelmatig een tik sneller voor de meest gewone dingen die mij toch nog verstomd doen staan van bewondering. 
En dan gebeurt het.
Dan maakt mijn innerlijk een sprongetje, krijgen mijn armen kippenvel, valt - heel waarschijnlijk - mijn mond open en springt mijn verstand één seconde, of meer, op nul. 
Dan is het voelen, en eindigen met een zucht, want ja, clichés worden bewaarheid, 'het leven kan zo mooi zijn', zo mooi als die roze/oranje wolk die ik vanmorgen zag torenen hoog boven dit grijze dorp.
'Regarde bien, petit', zei Brel...
Ik heb gekeken, en gezien.