Net wakker.
Mijn ogen moeten nog wennen aan het blanke scherm dat ik hier met woorden laat vollopen.
Mijn geest sputtert nog wat. Er hangen nog flarden van een droom tussen mijn oren.
Ik was weer aan zee...
'Weer', ja, want mijn twee handen met elk vijf vingers zijn niet meer toereikend om het aantal keren op te tellen dat mijn onderbewustzijn 's nachts afdwaalt naar één of andere Britse of Bretoense kust.
Er zijn kliffen. Hoge witte kliffen. Zonder paadjes. Niet naar beneden, en ook niet naar boven toe.
Ik zie mezelf niet in die dromen.
Ik word wel de wind gewaar. Ik hoor die in mijn oren. En soms - maar dat hangt af van de versie - zwepen mijn haren tegen mijn gezicht en die voelen klam en ziltig aan.
Ik kijk ook regelmatig over het water en dat ziet er telkens donkergrijs uit.
Er zit spanning in die massa. Je voelt het onheil komen.
En dan gebeurt het.
De zee zwelt aan. Ik zie hem stijgen en het strand smaller worden.
Op dat moment komt de angst.
Ik besef in mijn droom dat ik weg moet, maar er is geen uitweg.
Als ik de klif probeer te beklimmen, zie ik hem steeds hoger worden...
Ik voel dat dit mijn einde is...
Maar dan, net als die, ondertussen zwarte, kolkende watermassa mij wil verzwelgen, staat daar plots een metershoge glasplaat over heel de lengte van dat reepje strand.
Ik zie de zee schuimend beuken tegen dat glas en ben nog minutenlang (zo lijkt het) toeschouwer van al dat geweld.
Ik ken die droom ondertussen al zo goed dat, wanneer ik besef dat ik weer daar ben, ik op het meest spannende en intens angstig moment, mezelf begin toe te spreken : straks komt de glazen muur. je zal niet verzuipen. dit is niet jouw einde.
En die glazen muur kwam er. Iedere keer weer.
Tot nu toe, zeg ik erbij.
Want wat als die nu, één van de volgende keren dat ik weer op dat strand loop, niet komt...?
Kun je sterven in je droom en toch levend wakker worden?
Zouden zij die sterven in hun slaap in hun laatste droom gestorven zijn...?
Ik ben er nog niet uit, of ik zelf 'mijn redder' ben en die glasplaat daar met mijn eigen geesteskracht neerzet... of is er iemand die over mij waakt...?
Iemand die zegt: ok, het is weer zo ver. ze loopt weer haar eigen dood tegemoet. ik doe nog een effortke.
Hoe dan ook. Ik heb het dit keer weer overleefd.
De zee is weer getemd.
De storm van vannacht is gaan liggen. Letterlijk en figuurlijk.
En ik kan nu, dankbaar en bruisend van energie, de dag in.
Blijkbaar doet de zeelucht me goed...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten