Met een
gehavend oog halveert mijn blik op de wereld.
De waas
verzacht de afgelijnde realiteit.
Alles ziet
er mysterieuzer uit, als in een oude Hitchcock film, maar dan in kleur.
Er hangen
nevels in mijn ogen. Sluiers wolkjes die mijn beeld omkaderen.
Alleen de
kern, wat zich in het midden afspeelt, zie ik in detail.
Zo moet een
paard met oogkleppen op zich voelen. Gedwongen om zich te focussen op wat voor
hem ligt, terwijl aan de zijkant de groene wei lonkt…
Gelukkig geen
nevels in mijn hoofd.
Mijn geest
werkt op volle toeren. Er is geen afleiding, behalve de gedachte die de
irritatie omsluit van niet te zien wat ik zou willen zien.
Dit is een
tijdelijk euvel.
Mijn
gevecht tegen de stofwolken van pleister en beton in het huis waar straks mijn
zoon zal wonen, heeft zijn sporen nagelaten in de vorm van een brokje
samengekoekt stof onder mijn oogbol.
In een
kleine week tijd had het zich als een scherp steentje ingenesteld…
Het had me
laten voelen dat het er was door af en toe hevig te gaan jeuken en als het
jeukt moet je krabben, zeggen ze…
Ik liet me
dus gaan. Soms minutenlang. En ja, het gaf verlichting, voor een tijdje.
Op de duur
werd die jeuk vervangen door kleine pijnscheuten. Alsof er een naald dwars door
mijn oog ging.
Niet goed
dus. Alarm!
Naar de
dokter toe. Steentje ontdekt en verwijderd, verdoving, kleurstof, en daarna
misselijk…
Door het
wrijven om de jeuk tegen te gaan, heb ik met mijn steentje mijn hoornvlies
beschadigd…
Het beeld
zal opklaren, na een tijdje.
Mijn nevels
zullen optrekken en mijn blik zal verruimen.
Ik zal weer
mijn wereldje zien, mét zijkanten. Breder en voller dan ooit.
Dat heb ik
aan mijn ogen beloofd.
Ik zal hun
zicht nooit meer negeren en kijken, kijken, kijken…
Niets is
een evidentie.
Ook dat heeft
het stof in mijn ogen mij geleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten