Hoe vaak heb ik mijn hoofd, zo moe, op de nacht gelegd,
liet ik mij dragen door de maan,
zwaarteloos,
en schaamteloos de hemel tergend...
want de morgen werd geboren maar ik liet hem
moederloos.
Ik bood geen ogen,
geen ogenblik vervoering voor de dageraad,
Ik hing in droomwebben tussen onbestaande sterren
en liet de dag onachtzaam onbenoemd.
Zo verging mijn tijd
en leefde ik een valse werkelijkheid
alsof het uur niet bestond
en er met elk seizoen een kwade angstdroom begon
die ik met dagdromen smoorde.
Toen ik ontwaakte, was er moordende winterkou…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten